Στην ηλικία των 21, διαγνώστηκε με τη «νόσο του κινητικού νευρώνα» ή αλλιώς νόσο «Λου Γκέρινγκ», μία νευροπαραλητική νόσο που τον καθήλωσε σε καροτσάκι για το υπόλοιπο της ζωής του. Στα 45 του, του γίνεται τραχειοτομή εξαιτίας πνευμονίας, γεγονός που του στέρησε τη φωνή του. Παρ’ όλες τις δυσκολίες έδινε καθημερινή μάχη για να ολοκληρώσει το έργο και τα επιτεύγματά του. Η δύναμη του μυαλού του ήταν τόσο μεγάλη που κυριολεκτικά τον κρατούσε στη ζωή, όταν πλέον οι μυϊκές και σωματικές λειτουργίες άρχισαν να το εγκαταλείπουν.
Ήταν αυτή η δύναμη, η οποία παρά τις δυσκολίες του, του επέτρεψε να αναπτύξει τη θεωρία του περί Σύμπαντος. Όπως περιγράφει και στο βιβλίο του, «Το χρονικό του Χρόνου», το Σύμπαν δεν έχει κανένα όριο στο χωροχρόνο, γεγονός που δεν αποκλείει την ύπαρξη ενός Δημιουργού, θεωρία που αργότερα ο ίδιος απορρίπτει.
Δεν είναι όμως τόσο τα επιτεύγματα, όσο το παράδειγμα διάνοιας και ψυχικής δύναμης, που αποτελούσε ο Hawking, αυτό που θα έπρεπε να έχει σημασία για όλους εμάς. Καθώς προχωρούσε η νόσος του, παρέλυαν όλο και πιο πολλά μέρη του σώματός του, γεγονός που δεν τον εμπόδισε να προχωρήσει στις επιστημονικές του ανακαλύψεις, να αναπτύξει έντονη πολιτική και κοινωνική δράση, να αγωνιστεί υπέρ των ατόμων με αναπηρία. Ακόμα, έγραψε παιδικά βιβλία.
Αντισυμβατικός, ιδιαίτερος και αγωνιστής καθώς ήταν, το 2007, σε ηλικία 65 ετών, ο Hawking έκανε τη μεγαλύτερη «βόλτα» της ζωής του στο διάστημα.
Ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά:
«Δεν φοβάμαι το θάνατο, αλλά δεν βιάζομαι να πεθάνω. Έχω τόσα πολλά που θέλω να κάνω πρώτα.»
Αυτή η φράση από αυτόν τον άνθρωπο μας θέτει προβληματισμούς όπως: «τι είναι εμπόδιο;»
«υπάρχουν όντως ή τα βάζουμε εμείς στον εαυτό μας;»
«τι σχέση έχουν με τους φόβους μας;»
«Μήπως δεν υπάρχει εμπόδιο που δε μπορεί να ξεπεραστεί;»
