Καθώς τα πλησίασε και άρχισε να τα ρωτά γιατί μαραίνονταν ενώ θα μπορούσαν να διατηρήσουν τη σπάνια ομορφιά τους, εκείνα απάντησαν ως εξής:
Ο δρυς παραπονέθηκε ότι προτιμά να μαραθεί αφού δεν μπορεί να ψηλώσει και να γίνει σαν το πεύκο.
Το πεύκο παραπονέθηκε ότι προσπάθησε να βγάλει μεγάλα και ζουμερά σταφύλια, αλλά δεν τα κατάφερε. Έτσι αποφάσισε να μαραζώσει.
Το αμπέλι, είχε ερωτευτεί μία άγρια τριανταφυλλιά που φύτρωνε δίπλα του και βάλθηκε να τις μοιάσει. Όταν είδε ότι δεν μπορεί να γεννήσει κατακόκκινα άγρια τριαντάφυλλα, βάλθηκε να μαραζώνει καθώς πίστευε ότι δεν είχε καμία ελπίδα με τη καλή του. Πού να ήξερε ότι κι εκείνη το θαύμαζε και το αγαπούσε για τα κατακόκκινα, γυαλιστερά σταφύλια του.
Στο τέλος του κήπου ο πρίγκιπας παρατήρησε μία αγριοσυκιά. Ήταν γριά, πολλών χρόνων, όμως ήταν το πιο όμορφο και ζωντανό φυτό του κήπου.
«Λοιπόν;», ρώτησε το φυτό με απορία, «Πώς κι εσύ κατάφερες να διατηρηθείς υγιές μέσα σε ετούτο το κήπο;»
«Δεν κάνω κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια!», γέλασε η αγριοσυκιά, «Απλώς μεγαλώνω φυσικά και κάνω ότι καλύτερο απαιτεί η φύση μου. Δε προσπαθώ να ψηλώσω πάνω από το μπόι μου, ούτε να βγάλω στο κορμό μου σταφύλια για το κρασί σας και όμορφα λουλούδια. Το μόνο που θέλω είναι να βγάζω αρκετά και ζουμερά σύκα για να τα απολαμβάνετε.»
Ο μόνος με τον οποίο χρειάζεται να συγκρινόμαστε σήμερα, είναι ο εαυτός μας, εκείνος που ήταν χθες και εκείνος που πρόκειται να γίνει αύριο…
