Στο κέντρο μίας υπέροχης πόλης, υπήρχε ένα μουσείο. Το πάτωμά του, ήταν στρωμένο με υπέροχες μαρμάρινες πλάκες και το κέντρο του μουσείου διακοσμούσε ένα καλοσκαλισμένο μαρμάρινο άγαλμα.
Πολλοί άνθρωποι από όλο τον κόσμο, επισκέπτονταν το μουσείο κάθε μέρα και θαύμαζαν το άγαλμα.
Μία νύχτα οι μαρμάρινες πλάκες άρχισαν να παραπονιούνται στο άγαλμα: « Δε νομίζεις ότι είναι λίγο άδικο, να έρχονται επισκέπτες από όλο τον κόσμο για να δουν μόνο εσένα, ενώ εμένα με περιφρονούν και πατάνε πάνω μου;»
« Μα αδελφέ μου», του αποκρίθηκε το άγαλμα « Δε θυμάσαι; Είμαστε από το ίδιο ακριβώς υλικό..»
«Μα και βέβαια το θυμάμαι! Γι αυτό ακριβώς το λόγο νιώθω ότι είναι άδικη αυτή μου η αντιμετώπιση ..»
Το άγαλμα τότε του απάντησε: « Μπορεί να έχεις και δίκιο.. Αλλά θυμάσαι εκείνη τη μέρα όταν ο γλύπτης προσπάθησε να σε πελεκίσει και δε τον άφησες..;»
«Ναι..!!», απάντησαν οι πλάκες « Απεχθάνομαι αυτό τον άνθρωπο..!! Πήγε να χρησιμοποιήσει τα μυτερά του εργαλεία πάνω μου..!!»
«Επομένως, αφού αρνήθηκες το σκάλισμά του, αποφάσισε να εργαστεί με εμένα.. Ήξερα από τότε ότι θα γίνω κάτι διαφορετικό, μετά από το τόσο κόπο του.. Άντεξα όλο το πόνο από τα αιχμηρά εργαλεία του και τον άφησα να με διαμορφώσει όπως εκείνος ήθελε…!»
« Μα αυτά τα εργαλεία ήταν τόσο αιχμηρά και το σκάλισμα τόσο επώδυνο…»
«Αδελφέ μου…» , είπε τότε το άγαλμα.. « Όλα έχουν ένα τίμημα στη ζωή.. Αφού αντιστάθηκες και δεν υπέμεινες το σκάλισμα ώστε να γίνεις ένα όμορφο άγαλμα.. δε μπορείς να κατηγορείς κανένα που σε πατάει ή σε περιφρονεί..»
Όσο πιο δυνατά τα χτυπήματα που δέχεσαι στη ζωή.. τόσο περισσότερο μαθαίνεις και εφαρμόζεις στο μέλλον… Μην απογοητεύεσαι από τις δυσκολίες και τις αποτυχίες.. Να προσπαθείς συνεχώς να είσαι καλύτερος..!!
